Iter Londinense

Exeunte mense Iunio, urbem Angliae caput petivi ut acroasym haberem inter conventum c.n. ‘Revisiting Early Modern Prophecies’ de revelationibus B. Amadei earumque manuscriptis. Ea vero quae ad conventum attinent praetermittam, dictis tamen paucis: me in perplures amicitias incidisse temporeque suavisissimo fructum esse Londini. Ceterum tamen, confiteor me minime fructum urbe, variis de causis, quas ne intelligo quidem. Dum Italia, sive Graecia maxime patriae similes esse videntur, Anglia tamen, insularitatis fortasse causa (venia sit verbo) admodum diversa, et meis moribus remota est. Neque conspectus aedium nec urbis species similis est patriis. Miror tamen, quod potius quam frui hisce discriminibus sive tedio sive molestia afficior. Cum olim Anglos mecum pessime se gesissent, fortasse praeiudicata opinione haec omnia perpendo, sed fortasse potius ad rationem et modum vivendi pertinet. Omnibus notum est divitissimos quosque habitare Londini, imo, plures esse divites quam in aliis oppidis Europaeis: ego vero pauperculus videor hac in urbe versari divitum venia atque permissu. Aliter vestimur, aliter loquimur, aliter edimus atque aliter sentimus.

Ossa sero venientibus…

vel ne ossa quidem. Date quaerenti veniam (vitio sane Hispanico) sed haec amplius ferre nequeo animo aequo.  Rem aperiam vobis: hodie, dum argumento  operam dabam meorum studiorum  (dudum enim aggressorum ) idem mihi accidit quod proxima hebdomade, sc., ea que mihi tractanda proposueram et quibus hucusque satis multum temporis, (ne otiosus dicam totum) impenderam, nuperrime agitata et in lucem edita nanctus sum. Primum, opus quod inscribitur Apocalypsis Nova beato Amadeo tributum anno bismillesimo quarto praelo datum est: eius non modo trinos codices hucusque ignotos reperui sed criticam quae dicitur editionem coeperam adhibitis exemplaribus ope luci descriptis, quod munus libentissime susceperam. Desponso iam animo ad ea quae pertinent ad thesim doctoralem aggrediendam transivi, id est, ad controversias Latine agitatas circa religiones Christianam, Mahometanam et Iudaicam in Hispania. Dabo enim hisce operam propterea quod ascitus sum in eorum numerum qui (commodo quidem) stipendio laurea doctorali ornabuntur apud CSIC, sive collegium Hispanicum scientiis provehendis. Cum argumentum proponere oporteret meque agnoscerem omnino alienum hisce studiorum provinciis quorumlibet operum Latine scriptorum situm pulveremque discutere decrevi. Quae res, cum satis multa sint  opera quae adhuc in oblivione iaceant, non modo mihi apta sed una fortasse tribunali adferenda visa est. Et ecce, grex quaedam professorum et discipulorum (http://grupsderecerca.uab.cat/islamolatina/) sibi ingentem scriptorum  molem seu ediderat ante unum annum (prius quidem!) seu iam coepta sibi tribuerant.  Hoc enim mirandum non est, neque miror quod alii me industriores callidioresque sint (haud difficile) aliis praesertim doctrinis: attamen, idem, iam ter intra mensem, factum est hodie , nescio quo numine laeso: opus cui nomen Manuductio ad conversionem, cuiusdam Societatis Iesu asseclae quod perscrutari in animo habebam recensuit quidam discipulus ad lauream quae dicitur magistralem assequendam.  Heus, me miserum! Non dubito quin contra sententiam Lucretii (IV, v. 1: Avia Pieridum peragro loca nullius ante trita solo) peragrem iam trita loca sed placuisset absque aliorum vestigiis cursum metiri. Ignoro an haec omnia me prohibeant quominus vestigem quae mihi cordi sunt, neque an liceat absque vestigiis vestigare mihi, sed quotienscumque πρὸτος εὐρετής mihi sum visus, me falsum statim intellexi.  😦

Multas per gentes…

“Multas per gentes et multa per aequora vectus / advenio ad has miseras, lector, ad inferias”

Iam dudum absenti, lector humanissime, mihi veniam da: quaerebam, ut ita dicam, quae apud te tractare possem neque defuerunt his binis annis quibus vere distraherer ab hoc litterato otio. Nunc vero, cum legissem condiscipulam e Gallaecia oriundam hoc inceptum, scilicet Latine scribere ad exercendum stylum animosque excitandum ad ipsum, aggressam esse, sana quadam invidia affectus, vestri statim recordatus sum.  Quid tamen dicam, prorsus ignoro necnon quo nam modo sit pulcre dicendum, cum consuetudinem Latine loquendi, proh dolor, olim deseruissem. Etenim, cum Romae aestate proxima versarer, amicus quidam carus, nomine Rodericus, submissa voce confessus est quod iam ipse verebar: in dies sermonem rusticiorem, aridiorem orationem, copiam verborum minorem fieri meam. Me tamen dabo totum ad litteras his temporibus, quibus (superis iuvantibus), otio fruor antequam munere fungar. Multa enim accidere vel prorsus evenere mihi his duobus annis: laurea magistrali ornatus sum et operam do ut thesim doctoralem intra aliquot annos Matriti perficiam: suasu professoris et condiscipuli (quorum merita nunquam satis agnoscam), nomen dedi certamini e quo potiore Minerva (pinguioreque stipendio) discessi: quo nam pacto factum sit ut ex aliis ipse electus essem nescio, sed fieri sentio et gaudeo. Mox plura de hisce narrabo…

De Hispanulis

Hoc in studio scribendi diversa omnino coniunguntur miro pacto, quo autem fit ut simul velim scribere de meis sensis simulque nihil non inane apud me dicendum esse videatur, namque, quid enim tua referat quid ille Hispanulus reatur saepe memet interrogo. Numquid inveni hac occasione? Non sum certus, ingenue dicam, sed tamen promisis adstare necessest, consuetudinesque in dies nisi colere saltem alere.

His diebus, cum operam dem itineribus parandis, videor oblitus illius Senecae,

“Nusquam est, qui ubique est” .

Quamvis non mihi cordi, confiteor concivem nonnumquam dixisse quae prorsus ad me spectare viderentur, sicut id quod praeteritis verbis sequitur:

“Vitam in peregrinatione exigentibus hoc evenit, ut multa hospitia habeant, nullas amicitias; idem accidat necesse est iis, qui nullius se ingenio familiariter applicant, sed omnia cursim et properantes transmittunt.”

Veri simile videtur Senecam quippe qui Hispanus esset probe nosse indolem qua simus plerique Hispani, quoad hanc infirmitatem animi attinet.  Id enim videor: mecum non constare neque certo consilio esse,  quo ex vitio detrimenta pleraque indesinenter exoriuntur mihi, utpote fortasse oppreso quotidianis difficultatibus: rerum maximi momenti obliviscor, non amplius quam unam horam sedulo operam do, absum a scholis quo tempore libet, ne professores patiar (huius fortasse unius non sum in culpa) et pigent omnia. Sed dummodo hoc modo esset, non tam male haberet, at cum dein delecter infinito quodam studio erga fere omnes provincias scientiarum, hinc illuc vicessim insilio casu, nullumque attingo tandem scopum. Quid dicam? Me nosse qui sint dii Indorum, callere quosdam huius aetatis scriptores Iapones, vel vitas illustrium pictorum memoriae mandasse?

Sed quid ultra faciam? Quadam verecundia iure afficior cum verser nunc Petropoli apud doctissimum quemdam condiscipulum, at simul de hac adipiscendae eruditionis ratione memet interrogo  Hoc anno, tamen, qui incohabitur mox polliceor me, quamvis invitum amassiaque carentem, sedulo serioque animum attenturum ad studia, agenda, et caetera, ne iam possim ut hucusque vocor, Hispanulus nominari, sed Eduardus (vel saltem Hispanus)

Prima

Plerisque sensu communi praeditis videretur inane de suis sensis ac sententia Latine apud rete disputare, duobus, ut opinor, de causis satis definitis: primum, mihi non esse ullam copiam dicendi hoc sermone, et dein, non ita plures fore qui legant et intellegant. Earum primam, nisi iam aperte patet, mox ostendam, at alteram amplius explanandam esse censeo ne nimis superbum esse videatur.

Oportet, ut puto, primum memet comendare: nomen est mihi Eduardus, natione Hispanus, discipulus olim Academiae Vivarii Novi et iam quarti anni studiorum Philologiae Classicae, quae dicitur.  Quae enim utrimque didici, quorum aliquando mentionem faciam, inter se congruere non videntur, sed prosus repugnare. Ex hac pugna, ut forte Heraclitus ille sentiret, orsa est hanc pagellam condendi cupido, qua cupidine confiteor me iam dudum flagrari. Utut est, mihi discipulo non iam ita puero sit venia hic suadendi, inquirendi, necnon reprobandi ea quae cottidie experior et ad nostram rem opinor referre. 

Sed quae, dixeris, est haec res de qua loqueris? Academica dici potest, cum agatur de meis studiis, pseudophilosopha vero eam etiam nuncupare licebit, cum caecorum instar deerrem verbis, sed ut uno verbo exprimam, nugas. Nugas dico quod nihil aliud faciam nisi quaeri, personas notandas in scaenam ducere, facinora universitaria exsequi, de me (tamen raro) scribere, libros legendos suadere, et  mea sensa vulgare. Quorsum haec? Ut aliquid aliud discam, ut ceteri, velut ipse, me de suis doceant et doctior e coetu exeam. Sum ea opinione qua plura disci possunt apud alios homines te doctiores (quasi per osmosyn) quam, nonnumquam, apud libros.

Spero igitur fore ut utrique nostrum placeat et prosit hoc contubernium. Mox, polliceor, de rebus non ita infinitis scribam.